• شیوه ی توصیف بحران مالیِ جهانی آن را به یکی از فیلم های بدِ پرهزینه ای شبیه می سازد که توسط ماشینِ حاضر آماده ی پولسازی سر هم می شوند، ماشینی که امروزه آن را «سینما» می نامیم.
• همه ی ویژگی های این نوع فیلم ها در آن هست: نمایشِ گام به گامِ فاجعه، استفاده ی ناشیانه از تکنیکِ تعلیق، غریب نماییِ پدیده های یکسان - بازار بورس جاکارتا سوار بر همان قایق پر زرق و برقی که بورسِ نیورورک، حلقه ی اتصال میان مسکو و سائوپائولو، بانک هایی واحد که در شعله ی آتشی واحد می سوزند - عواقب هولناک: وای، وای، بهترین «برنامه ها» نتوانستند مانعِ وقوعِ جمعه ی سیاه شوند، همه چیز فرو می ریزد، همه چیز فرو خواهد ریخت...
• اما هنوز امید هست: جوخه ی کوچکِ صاحبانِ قدرت مرکزِ صحنه را اشغال کرده است.
• آنها درست به سانِ شخصیت های یک فیلمِ پرفاجعه، تکیده اما مصمم به انجامِ کارِ خویش؛ این آتشفشان های پولی که میلیارد میلیارد به درون سوراخِ مرکزی می ریزند.

آلن بدیو - فرضیه کمونیسم