• سرگرمی همیشه به معنای بیرون راندن مسائل از ذهن و فراموش کردن رنج است، حتی آنجا که رنج مشهود است.
• سرگرمی در اساس همان عجز و درماندگی است. نوعی گریختن است، اما نه آنگونه که می گویند گریز از واقعیتی بد، بلکه گریز از آخرین اندیشه-ی مقاومت در برابر این واقعیت.
• آن رهایی-ای که سرگرمی وعده-ی حصول آن را می دهد، رهایی از تفکر در مقام نفی است.
• بی-شرمیِ این پرسشِ سخنورانه که خودِ مردم چه می خواهند، از این واقعیت ناشی می شود که خطابِ آن به همان مردمان و اذهانی است که این پرسش مشخصا قصد محو ذهنیت آنها را دارد.

دیالکتیک روشنگری - هورکهایمر و آدورنو