نشر شدت

• معمولا می‌گویند که در قرنِ نوزدهم وقایع‌نگاری محضِ حوادث، و ثبتِ خاطره‌ی ساده‌ی گذشته‌ای که تنها با افراد و حوادث پر شده باشد، کنار گذاشته شده و از این زمان به بعد به جستجوی قوانین کلی تکوین پرداخته‌اند.
• در واقع هیچ تاریخی از تاریخِ عصر کلاسیک «تشریحی‌تر» و به اندازه‌ی آن معطوف به کشفِ قوانینِ عمومی و چیزهای دائمی و پابرجا نیست. در این زمان جهان و انسان در تاریخی واحد یک پیکر شدند.
• از قرن نوزدهم به بعد، چیزی که در معرضِ روشنایی قرار می‌گیرد، شکلِ برهنه‌ای از جنبه‌ی تاریخیِ انسان است. در واقع انسان به مثابه‌ی انسان در معرضِ حوادث قرار دارد.
• از این مرحله دل‌نگرانی و دقت‌نظر بر این متمرکز است که یا قوانینی برای این شکل و حالت محض پیدا شود (فلسفه‌های نظیر فلسفه‌ی اِشپنگلر)، یا اینکه آن را بر این اساس تعریف کنیم که انسان موجودی است که زندگی و کار می‌کند، سخن می‌گوید و می‌اندیشد: و این تفاسیرِ تاریخ بر اساس انسان به مثابه‌ی یک موجودِ زنده است، یا تفاسیری بر اساس قوانینِ اقتصادی یا بر اساس مجموعه‌های فرهنگی.

از کتاب نیچه، فروید مارکس - میشل فوکو