نشر شدت

• این همان گفته‌ی نیچه است که واژه‌ها را همواره طبقاتِ برتر ابداع کرده‌اند؛ واژه‌ها بر یک مدلول دلالت ندارند بلکه تاویلی را تحمیل می‌کنند.
• در نتیجه، به دلیل وجودِ نشانه‌هایی اولیه و معمایی نیست که خود را اکنون وقفِ کار تاویل کرده‌ایم، بلکه به دلیل وجودِ تاویل‌ها است، به دلیل آن است که در زیرِ هر آنچه سخن می‌گوید همواره بافتِ عظیمی از تاویل‌های قوی وجود دارد.
• به همین دلیل است که نشانه‌ها وجود دارند، نشانه‌هایی که به ما تجویز می‌کنند که تاویل‌شان را تاویل کنیم و آن‌ها را به منزله‌ی نشانه واژگون کنیم.
• از این دیدگاه، می‌توان گفت که تمثیل و هیپونویا در بنیانِ زبان و پش از آن‌اند، نه آنچه بعدها زیرِ واژه‌ها لغزیده تا آنها را جابه‌جا کند و به نوسان درآورد، بلکه آنچه واژه‌ها را پدید آورده و آنها را با درخششی متغیر روشن می‌کند.
• نیز به همین دلیل است که از نظر نیچه تاویل‌گر «حقیقت‌گو» است؛ او «حقیقت‌گو» است نه به این دلیل که حقیقتی را در خواب تسخیر می‌کند تا بر زبان آورد، بلکه از آن رو که تاویلی را بیان می‌کند که کارکردِ هر حقیقتی پنهان کردنِ آن است.
• شاید این تقدمِ تاویل نسبت به نشانه‌ها، مهمترین و تعیین‌کننده‌ترین نکته در هرمنوتیکِ مدرن باشد.

از کتاب نیچه، فروید مارکس - میشل فوکو