- ذهن کاملا آماده است از کوششی روبگرداند که باید به شیوه-ای کلی و بی چشمداشت، به کار بریم تا در درونِ خود به کنهِ احساسِ خوشایندی برسیم که به ما دست داده است.
- و از آنجا که، از سوی دیگر، دلمان می-خواهد که همچنان به آن احساس بیندیشیم، ذهن دوستتر می-دارد که آن را در آینده مجسم کند، تردستانه شرایطی را آماده سازد که بتوانند آن را دوباره زنده کنند، چیزی که ما را هیچ از جوهره-ی آن احساس آگاه نمی-کند، اما از زحمتِ بازساختن-اش در درونِ خودمان معاف-مان می-دارد و امیدوارمان می-کند که شاید دوباره از بیرون به ما برسد.
در جستجوی زمان از دست رفته (جلد 2) - در سایه-ی دوشیزگان شکوفا - مارسل پروست - ترجمه مهدی سحابی