نشر شدت

• هیچ کس مسئولِ آن نیست که به هر حال هست، که سرشت اش چنین و چنان است،که در چنین شرایطی در چنین محیطی هست.
• سرنوشتِ وجودِ او را از سرنوشتِ وجودِ تمامیِ آنچه بوده است و خواهد بود جدا نمی توان کرد.
• وجودِ او پی آمدِ یک نیت، یک اراده یا یک هدف در عالم نیست و بنا نیست که از راهِ او کوشش شود تا به یک «انسانِ آرمانی» یا «آرمانِ شادکامی» یا «آرمانِ اخلاقی» برسند - بی معناست که بخواهیم هستیِ خود را در راهِ یک هدف [ ِوجودی] صرف کنیم.
• این ماییم که هدف را اختراع کرده ایم: در حقیقت هدفی [در عالم] در کار نیست...
• آدمی وجودی ست ضروری، پاره ای ست از سرنوشت، از آنِ تمامیت است، در دل تمامیت است - هیچ چیز نیست که درباره ی وجودِ ما داوری کند، آن را اندازه گیری کند، بسنجد، محکوم کند.
• زیرا این معنای داوری کردن درباره ی کل و اندازه گرفتن و سنجیدن و محکوم کردنِ آن است... حال آن که چیزی بیرون از کل در کار نیست. - که دیگر بار مسئولیت بر دوشِ هیچ کس نمی توان نهاد؛
• که نمی توان ردِ هیچ موجودی را گرفت و پس-پس رفت تا به یک علتِ نخستین رسید - که جهان چه حسانی و چه روحانی یک وحدت نیست: این است که بی گناهیِ جهانِ شوند را بدان بازمی گرداند.

غروب بت ها - فریدریش نیچه - ترجمه: داریوش آشوری