- از همهی شیوههای پرورشِ عشق، از همهی ابزارهای پراکنشِ این بلای مقدس، یکی از جملهی کاراترینها همین تندبادِ اشفتگی است که گاهی ما را فرا میگیرد.
- آنگاه، کار از کار گذشته است، به کسی که در آن هنگام با او خوشیم، دل میبازیم.
- حتی نیازی نیست که تا آن زمان از او بیشتر از دیگران، یا حتی به همان اندازه، خوشمان آمده بوده باشد.
- تنها لازم است که گرایشمان به او منحصر شود. و این شرط زمانی تحقق مییابد که - هنگامی که از او محرومیم - به جای جستجوی خوشیهایی که لطفِ او به ما ارزانی میداشت یکباره نیازی بیتابانه به خودِ ان کس حس میکنیم، نیازی شگرف که قوانینِ این جهان برآوردناش را محال و شفایش را دشوار میکنند. - نیازِ بیمعنی و دردناکِ تصاحبِ او.
در جستجوی زمان از دست رفته - طرف خانه سوان- مارسل پروست - ترجمه مهدی سحابی