- می-دانست که همان یادِ پیانو هم گستره-ای را که او موسیقی را در آن می-دید آشفته-تر می-کرد، که چشم-اندازِ گشوده به روی موسیقیدان نه ردیفِ محقرانه-ی شستی-هایی با هفت نت، که ردیفی بی-کرانه، هنوز کمابیش یکسره ناشناخته بود که تنها در اینجا و آنجایش، در میانه-ی تاریکی-های ژرف و ناشکافته، دو سه تایی از ملیون-ها شستیِ مهربانی، شیدایی، شهامت و صفایی که آن را می-سازند، همان گونه متفاوت با یکدیگر که کیهان-هایی با هم، به دستِ چند هنرمندِ بزرگی کشف شده-اند که از سرِ لطف، با برانگیختنِ معادلِ تِمی که یافته-اند در درونِ ما، نشانمان می-دهند که نهان از ما چه غنایی، چه حقیقتی، در تاریکیِ عظیمِ کشف-ناشده و دلسرد کننده-ی جانمان، که خود خلا و هیچ می-پنداریمش، پنهان است.
در جستجوی زمان از دست رفته - طرف خانه سوان- مارسل پروست - ترجمه مهدی سحابی