در چیزهای زیبا این انسان است که خود را همچون معیارِ کمال می نهد و گاه خود را در آن ها نیایش می کند...
در اساس بشر بازتابِ خود را در آیینه ی چیزها می بیند و هر آن چیزی را که تصویرِ او را به او بازمی تاباند، زیبا می انگارد: حکمِ زیبا برآمده از خودبینیِ نوعِ اوست.
آیا جهان به راستی زیبایی از آن نیافته است که همانا انسان آن را زیبا یافته است؟