نشر شدت

• نظریه‌ی نشانه و فنون تاویل بر تبیینِ کاملا واضحِ تمامِ انواعِ ممکنِ تشابه استوار بود و دو معرفتِ کاملا متمایز را بنیاد می‌گذاشت:
• cognitio یا شناخت، که گذاری به نوعی هم‌پهلو از یک تشابه به تشابهِ دیگر بود و divinatio یا نهان‌دانی که معرفتی عمیق بود و از تشابهی سطحی به تشابهی عمیق‌تر می‌رفت.
• تمام این تشابهات هماهنگیِ جهانی را آشکار می‌کنند که آن‌ها را بنیان می‌نهند؛
• و این تشابهات با simulacrum یا نمودِ غیرواقعی در تقابل‌اند، یعنی با تشابهی کاذب که بر ناهماهنگیِ خداوند و شیطان استوار است.
• گرچه این فنونِ سده‌ی شانزدهمیِ تاویل با تحولِ اندیشه‌ی غرب در سده‌ی هفدهم و هجدهم به حال تعلیق درآمد، و گرچه نقدِ بیکنی و دکارتی بر تشابه، نقشِ مهمی در کنار گذاشتنِ این فنون داشت، متفکرانِ سده‌ی نوزدهم، بویژه مارکس، نیچه و فروید بار دیگر امکانِ جدیدِ تاویل را پیشِ روی ما قرار دادند و دوباره امکانِ نوعی هرمنوتیک را پایه گذاشتند.

از کتاب نیچه، فروید مارکس - میشل فوکو