نشر شدت

این کتاب در دو جلد آماده شده است که جلد اول، «انسان» نام دارد و جلد دوم «من»

• سرفصل های جلدِ 1 کتاب از این قرارند:

همه‌چیز برای من هیچ است

بخش دوم: یک زندگیِ بشری

بخش سوم: انسان های زمانه ­ی کهن و زمانه ­ی نو

بخش 3-1 :  باستانیان

بخش 3-2:  مدرن­ها

بخش 3-3:  آزادگان

لیبرالیسم سیاسی

آزادی سوسیالیستی

لیبرالیسم بشری

بخش چهارم: پی نوشت

• جلدِ 2 این کتاب شامل فصول زیر است:

بخش دوم: من

I. قلمرو خود

II. دارنده

I. قدرت من

II. مراوده­ی من

III. لذتِ شخصیِ من

III. یگانه

الوهیت دغدغه­ ی خداست. دغدغه‌ی بشریت انسان است. دغدغه­ ی من نه الوهیت است نه بشر، نه حقیقت، نه نیکی، نه عدالت، نه آزادی و غیره، بلکه دغدغه­ ام تنها آن چیزی است که از آن ِمن است و این دغدغه‌ای عمومی نیست بلکه یگانه است، آن‌گونه که من هستم.

هیچ‌چیز والاتر از من برای من نیست!

ما عادت کرده‌ایم تا دولت‌ها را براساس روش‌های متفاوتی که در آن‌ها «قدرتِ برتر» توزیع می‌شود، طبقه‌بندی کنیم. اگر یک فرد آن را داشته باشد، سلطنتِ مطلقه است؛ اگر همه آن را داشته باشند، مردم‌سالاری ست؛ و ازاین­دست . پس قدرت برتر! قدرت علیه چه کسی؟ علیه فرد و «خواست شخصی‌اش». دولت از «خشونت» استفاده می‌کند و نام خشونت­ش را «قانون» می‌گذارد؛ و خشونتِ فرد را «جرم» می‌نامد. پس جرم آن چیزی ست که به خشونتِ فردی می‌گویند؛ و تنها با جرم است که او بر خشونتِ دولت غلبه می‌یابد، زمانی که فکر می‌کند که دولت ورای او نیست و او ورای دولت است.

ضعف ما در این نیست که با دیگران در تضادیم، بلکه در این است که ما کاملا این‌گونه نیستیم؛ اینکه ما به طور کامل از آن‌ها جدا نیستیم یا این که ما به دنبال یک «مشارکت»، یک «رابطه» هستیم که در این مشارکت یک ایده­ال داریم. یک ایمان، یک خدا، یک ایده، یک کلاه برای همه. اگر همه زیر یک کلاه روند قطعا دیگر نیاز نخواهد بود که کسی در برابرِ دیگری کلاه­اش را از سر بردارد.

کلِ پرسشِ آزادیِ مطبوعات وقتی که با عنوان «حقِ مردم» مدعیِ آن شوند، وارونه می‌شود. آزادیِ مطبوعات تنها یک حق است یا بهتر از آنْ‌ْ قدرتِ فرد است. اگر مردم آزادیِ مطبوعات داشته باشند آن زمان من با اینکه در میان مردم هستم، آن را ندارم؛ آزادی مردم، آزادی من نیست و آزادی مطبوعات به عنوان یک آزادیِ مردمی در کنارش باید یک قانونِ مطبوعات علیه من داشته باشد.

این موضوع باید همه­جا علیه تلاش‌های امروزی برای آزادی تاکید شود:

آزادی مردم، آزادی من نیست!

فقر تنها زمانی می‌تواند از بین رود که من به عنوان یک خود، ارزش را از خودم درک کنم، زمانی که من به خودم ارزش می‌دهم و خودم قیمتِ خودم را تعیین می‌کنم. من باید در این جهان به شورش برخیزد.

یک دخترِ کارگرِ  آزاد برابر با هزار باکره ­ای که موهایشان در پرهیزگاری خاکستری شده، می­ ارزد!